Hoe het begon..

Het begon ermee dat mijn man op de radio iets hoorde over een 3D printer voor thuisgebruik. Hij zei meteen: dat is wat voor jou! Vanuit mijn eigen ervaring, ik ben Janine en behoorlijk spastisch, begon ik. Met mijn 3d Printer kon ik ontwerpen die al jaren in mijn hoofd zaten uitwerken en zelf in tastbare modellen printen. Het was heerlijk om nu eens helemaal mijn eigen ideeën te kunnen maken naar mijn inzicht. Zonder (vaak goed bedoelde) adviezen van mensen die zelf niet gehandicapt zijn. Die kijken toch anders naar dingen dan mensen die wel een handicap hebben.

Ik maakte mijn eigen grippers voor mijn vorige robot-arm (Bridgit), zodat ik ook kleine dingen zoals griotjes kon eten. De PLA waarmee ik print is ook minder hard en pijnlijk dan de metalen grppers die orgineel op de robot-arm zitten.

Toen dat gelukt was bedacht ik opzet stukjes waarmee ik een toasti kon eten. Ook die werkten. Het was zo geweldig dat ik dingen naar eigen behoefte en ideeën kon maken en dat ze ook nog functioneerden zoals ik ze bedacht had.

Griotten vind ik heerlijk, maar als je die uit het zakje schud, ligt meteen je hele tafel  onder de suiker. Dat geeft zo'n troep! Ik bedacht een droppot met suikeropvang. De suiker glijd tussen kleine gleufjes in een opvangtuitje en de griotten rollen er overheen. Zo kan ik ongestoord zelfstandig snoepen zonder rotzooi te maken.

HOME